Selam ben Baran, 18 yaşında, 1.73 boyunda, 63 kilodayım ve esmer tenliyim. Çok olmasa da yakışıklı sayılırım. Ben daha Lise 3’e gidiyorken babam bir kızın peşine takıldı ve bizi terk etti. Evin büyüğü ben olduğum için çalışmak zorundaydım. Birçok işte çalıştım, ama çalışma koşulları çok zordu. En sonunda bir arkadaşım sayesinde kapıcı oldum. Sabah saat 5 gibi kalkıyorum, kazanı yakıp, ortalığı toparlıyorum, sonra evime geri geliyorum. Aynı apartmanda bize yarım bir daire vermişler, orda da ücretsiz oturuyoruz. Öteki çalıştığım yerler yanında bu iş çok kolay geliyordu. Ben de elimden geldiğince işime önem veriyordum, apartmandaki herkese kibar davranıyordum ve apartmanı temiz tutuyordum. Ayrıca annem ve 3 kardeşim de elime bakıyordu, kendim için olmasa da onlar için çalışmaktan başka çarem yoktu... Kısa sürede bütün apartman beni sevdi. Kapıda duruyor, elinde poşetle evine gidenleri gördüğümde hemen ellerinden poşeti alıp evine kadar götürüyordum. Yalakalığın daniskasını yapıyordum yani. Her akşam saat 9-10 arasında çöpleri toplayıp, çöp konteynerine atıyordum. İşte bu zamanlarda kadınlar genellikle uygunsuz birşekilde bana çöpleri veriyorlardı, kadınların hiç biri benden çekinmiyordu, üstlerinde ne varsa onunla beni karşılıyorlardı. Bu böyle devam etti. Apartmanda kime ne lazım olsa, beni telefonumdan arıyorlar ve sipariş veriyorlardı, ben de onlara getiriyordum. Tabii bol bol bahşiş alıyordum : )) Apartmanda oturanların arasında bana çok iyi davranan bir karı koca vardı. Kadın (Serpil hanım) doktordu, kocası da başka bir yerde müdürdü. Gece saat 11 gibiydi, Serpil hanımı hastaneden acile çağırmışlar. Ben de kapıda öylesine bekliyordum. Serpil hanım beni görünce, “Baran ne yapıyorsun?” diye hatırımı sordu. Ben de, “Hiç hocam bekliyorum.” dedim. “İşin yoksa benimle hastaneye gelsene, arabamız serviste, yalnız gitmeyeyim.” dedi. “Tamam hocam!” dedim, birlikte hastaneye gittik. Herkes gibi doktor hanıma ben de ‘Hoca’ diye hitap ediyordum. Ben hastanedeki odasında oturdum, o da hastanın yanına gitti. Annem ve kardeşlerim dayımgillere gitmişlerdi, anahtar birden aklıma geldi, elimi cebime attım baktım, anahtarımı unutmuşum. Dışarısı da çok soğuktu, dışarıda da kalamazdım. Ne yaparım diye kara kara düşünmeye başlamıştım ki, o sırada Serpil hanım içeri geldi ve “Baran sen eve git, benim işim sabaha kadar bitmeyecek!” dedi... “Hocam anahtarımı evde unuttum, evde de kimse yok.” dedim. Serpil hanım da, “Gerçekten mi?” dedi. “Evet hocam!” dedim. “Ee ne olacak şimdi?” dedi. “Hocam burada kalsam olur mu?” dedim. “Olur, niye olmasın. Benim odamda kal, ama nerde yatacaksın?” dedi. Ben de, “Sandalyede otururum hocam, birşey olmaz.” dedim. “Öyle olmaz, dur bir saniye...” dedi ve acili arayarak sedye is
Yazan: Kapıcıyım Ama Amların Kapısını Açıyorum!
| Oxundu: 13517 | Tarix: 04.11.2015